انّا اَعْطَیناکَ الکوثَر»

بوی یاس پیچیده. 

علی است انگار. آری اوست که شبانه یاس می کارد.یاسی که عطرش هنوز هم استشمام میشود. 

آری این همان عطر نازدانه محمد(ص) است که در مقامش فرمود: «مژده باد! که در پیشگاه خدا مقامی شایسته داری که در آن مقام برای دوستان و شیعیانت شفاعت می کنی»[1] 

همان بانویی که عطر چادرش هنوز هم بعد از قرنها معطر میکند کوچه هامان را.

عطری که دل‌نگران می‌کند آدمی را در تلاطم عزای مادری که به تنهایی خود یک دنیا بود و مادری کرد بر همه گذشته تا امروزمان را. 

زهرا(س) حرف تازه و ناب خدا بود: «انّا اَعْطَیناکَ الکوثَر» (سوره کوثر آیه ۱) 

فاطمیه میعادگاهی مغتنم است برای بویین و معطر شدن عطر یاسش. 

جای خالی یاس محمد با هیچ گلستانی پر نمیشود و تا ابد جانسوز است. 

فاطمه جان، حتی سنگ‏ها هم بر سوگ تو ندبه می‏خوانند؛ در غروبی که شاخه‏ ات را شکستند و عطرت را در جهان به یادگار گذاشتند. 

یادمان نرود عهدی را که فاطمه(س) به خاطرش یاسی بی‌نام و نشان شد و تنهایی علی(ع) را به دل تاریخ تصویر کشیده. 

زهرا حتی به جغرافیای قتلگاه هم اشراف داشت و کربلا را بر دامان نشانده و برای عاشورا، لالایی می خواند! 

زهرا بود که در خانه گیسوان «اسارت» را شانه می زد! و در دل به حال حکایت چاه و محراب خون می گریست! 

بزرگ بانویی که سیلی ستم و تازیانه کینه را به جان نحیفش خرید تا هجوم تندبادِ انکار، شمع یگانه حقیقت مولایش علی (ع) را خاموش نکند. 

شهادتش تسلیت باد.